شهید غلامعلی دهقان از مظلومان کربلائی به شماره چهار ...

" هرکس نسبت به امام رهبر عظیم الشان انقلاب اسلامی بدبین است حق شرکت در تشییع 

جنازه ام را ندارد "

او ذوب در ولایت و رهبری امام عزیز بود و عشق به خمینی کبیر باعث شده بود تا این تذکر جدی 

را به همه دوستان و بستگان خود بدهد !

 آن هنگام که سال 1365 را امام امت سال حضور همه جانبه در جبهه های جنگ اعلام فرمودند

 او نیز به همراه خیل عاشقان شهادت . خود را به امر قائدش مجددا بصف مبارزان راستین

 نهضت اسلامیمان رساند .

روحیات خاصی داشت در بعضی مواضع واقعا سختگیر و بی برگشت بود . او فردی مکتبی بود 

و تمام ذهنش مشغول مکتبش بود .

تمام مقصد ما مکتب ماست از جملات معروف امام امت همیشه ورد زبانش بود . 

هنگامیکه خبر شهادت پاسدار رشید اسلام عبدالغفور کردونی به مسجد رسید او از سرشب 

تا اذان صبح بحالت سجده در حیاط مسجد اشک می ریخت و هیچکس نتوانست مانع 

گریستن او بشود . 

این شهادت مسیر زندگی او را  عوض کرد زیرا علاقه و وابستگی شدیدی به آن شهید سعید 

داشت و بعد از او احساس تنهائی میکرد .

در عملیات کربلای 4 حال و هوای دیگری داشت و در غوغای درگیری با نشاط بود لبخند از 

چهره اش محو نمیشد و باور نمیکردی در حال نبرد است . 

همانند مولایش اباعبدالله الحسین (ع) هرچه بشهادت نزدیکتر میشد چهره اش

برافروخته تر میگشت . هیچکس از نحوه شهادت آن یار سفر کرده خبردار نیست که اینهم 

مظلومیت دیگری از شهیدان گمنام ماست .

در بیابانهای گرم جنوب بیش از 13 سال مهمان زهرای اطهر(س) بود و پیکر مطهرش را در بین 

شهیدان غریب جبهه به اهواز آوردند و تشییعی عاشقانه کردند .

آری او شهید عشق و ایثار و مکتب غلامعلی دهقان بود که به شهیدان مظلوم 

جنگ تحمیلی پیوست تا جاودانه بماند .

عشق یعنی استخوان و یک پلاک                     سالها تنهای تنها زیر خاک . . .